Een half jaar in Nederland

Hallo allemaal,

Tot onze verrassing heeft dit weblog inmiddels ruim 15.000 hits gescoord. Dat betekent dat het nog steeds gelezen wordt, terwijl we al een half jaar thuis zijn. Daarom nu een update. Hoe gaat het nu met Ricardo? Hoe gaat het met de rest van ons? En laten we (voorlopig:)) afspreken, bij elke 5.000 hits weer een update.

Eind november zijn we in Nederland aangekomen, dus we zijn nu een ruim half jaar met z’n vijven. Eigenlijk valt het allemaal heel erg mee. Het leven is gemakkelijker dan we hadden verwacht, en ook erg leuk!

Net op dit moment hebben we het punt bereikt dat Ricardo eigenlijk helemaal geen Hongaars meer spreekt. Hij begrijpt het nog wel (voor een deel), maar zijn spreken is nu bijna 100% Nederlands. En dat terwijl we de eerste maanden toch vooral Hongaars met hem gesproken hebben. De kinderen speelden in het Hongaars met hem…! Maar sinds begin mei zijn de laatste restjes Hongaars aan het verdwijnen. Toch heeft het grote voordelen gehad dat we met hem in het begin veel Hongaars gesproken. Het zou ons niet verbazen als op den duur adoptiehouders verplicht worden om de taal van het adoptiekind te leren, voordat de adoptie plaatsvindt.

Hoe gaat het medisch?
Net als in het begin is Ricardo een bijzonder makkelijke slaper. Hij slaapt overal doorheen, en zelfs als hij even wakker gemaakt wordt, slaapt hij zo weer in. Daarbij moet je bedenken dat hij nog steeds een middagslaapje doet.
Verder is hij niet ziek geweest, alleen een minimaal verkoudheidje.

Belangrijkste aandachtspunt voor ons zijn zijn allergieën. Hij heeft lactose-allergie (zuivel) en glutenallergie (tarwe). Met name de (levenslange) glutenallergie is flink aanpassen in het boodschappen doen. Alle deegwaren en veel snoepsoorten zijn taboe. Dat betekent veel glutenvrije producten inslaan, en we gaan zelf (glutenvrij) brood bakken. Het went, maar we zijn nog lang geen experts in de allergieënwereld. Foute kost levert buikpijn op.

Sinds de meivakantie gaat Ricardo naar school. Dat gaat behoorlijk goed. Hij is echter verbaasd dat hij soms stil moet zitten :).

Hoe gaat het met de andere kinderen?
Nog steeds stijgt Clarissa boven zichzelf uit. We leren haar op een andere manier kennen dan voor de adoptie. Erg leuk om mee te maken. Ze vindt het leuk om met Ricardo te spelen/ravotten en hem naar bed te doen.

Leonard vindt het ook leuk, en vindt Ricardo ‘altijd’ zo lief! Leonard heeft wel wat last dat Ricardo enorm op Leonard gefixeerd is. Alles vergelijkt hij met Leonard, en dat is op zich natuurlijk prima voor Ricardo, maar soms belastend voor Leonard. Dat is wel een opletpunt voor ons. Leonard vraagt in principe niet veel aandacht, i.t.t. Clarissa en Ricardo, dus dan is het juist opletten dat Leonard ook voldoende aandacht krijgt.

Soms wordt ons gevraagd of we al helemaal gewend zijn aan Ricardo. Lastige vraag. Als je vraagt, puur: ben je er aan gewend dat Ricardo bij jullie woont, is het antwoord: Ja. Vraag je echter: Ken je Ricardo, dan is het antwoord: Nee. Nog altijd levert hij onverwachte grapjes, streekjes en reageert hij toch onvoorspelbaar. Logisch, als je bedenkt dat hij een voor ons onbekend genenpakket heeft, een andere afkomst, en voor ons onbekende vier levensjaren. Maar toch, een leven zonder Ricardo? Da’s niet meer denkbaar, gelukkig!